BiYazar

İletişim... Kurduğumuzu sandığımız ama çoğumuzun aslında ne olduğundan haberi bile olmayan şey.  Nerede başlıyor iletişim? Nerede son buluyor? "İki insan birbirini fark ettiğinde iletişim başlar." diyor Cüceloğlu.  Peki kaçımızın haberi vardı bundan?  Sadece konuşmak değildir iletişim, çoğumuzun düşüncesinin aksine iletişimin o kadar çok çeşidi vardır ki... Dokunma, duyma, koklama, farkına varabildiğimiz her şey bir iletişim kanalıdır oysa. Bir insan yanınızdan geçtiğinde size selam vermiyorsa bu iletişimdir. Çünkü burada size verdiği bir çok gizli mesaj vardır. Başka birisi yanınıza gelip konuşmaya başlıyorsa bu da bir iletişimdir.  Hoş bir parfüm sıkmış birisinin yanından geçerken, tanımasanız bile koku aracılığıyla size ilettiği mesajlar vardır, yani parfüm de bir iletişim kanalıdır. Ve iletişim kurulduktan sonra her birey kendi var oluşunu bir şekilde karşısındaki kişiye hissettirmek ister. Birey olarak var oluşumuz da beş soruya bağlıdır. Yani iletişi

Ben Aliye, Ben Reyhan, Ben Ayşe, Ben Melek... Kim olduğumun pek bir önemi yok, çünkü yaşadıklarımın hepsi gerçek. Bir adımın olmaması veya beni bire bir tanımıyor olmanız ne yaşadıklarımı inkar etme, ne de beni görmezden gelme hakkını vermez size. Çünkü ben eminim ki benimle aynı kaderi paylaşan fakat yakın çevrenizde olsa dahi onlardan bihaber olduğunuz bir çok insan vardır. Biz sizin hayatınıza, on beş dakikalık dedikodularınızda yer aldığımız kadar dahil olabiliyoruz. Bütün bu acıları, öfkeyi, kini on beş dakikaya sığdırabiliyor olmanıza rağmen, biz ömür boyu bu acıları yaşamak zorunda bırakılıyoruz. Peki neden? Çünkü ayıp... Çünkü günah... Kaderimiz böyleymiş değil mi? Boyun eğmeli, kabullenmeliyiz. Çünkü toplum güçlü kadınları sevmez aksine çok korkar onlardan! Çünkü bizim ne yapacağımız belli olmaz, değil mi? Kadın dediğin susup oturmalı, ona ne denilirse onu yapmalı, hakkı verilirse almalı, verilmezse -bir bildikleri vardır deyip- sesini çıkarmamalı. Bunları yapmadı

Sen sadece hayal et...  Öncesini ve sonrasını düşünme, çünkü aslında buna hiç gerek olmadı. Sadece, bunun farkında değilsin. Hayal ettiklerinden hep daha fazlasını elde ettin ve etmeye de devam edeceksin... Kendini durdurma "yok canım bu da olmaz" diye düşünme. Aslında ne var biliyor musun? Düşünme! Neden düşünüyorsun? Neyi düşünüyorsun ki? Ben sana neyi düşündüğünü söyleyeyim, hayal kurarken kendini durdurman da, hatta yaşın ilerledikçe artık hayal kuramaman da bu yüzden: "Nasıl gerçek olacak ki?" veya "Ben bunu nasıl yaşayabilirim ki?" düşünceleri... Bunları kafandan acilen atman gerek, sen hayal kurmaya devam et ve "Nasıl" ını hayata bırak.  Bırak istediklerinin sana nasıl ulaşacağıyla hayat ilgilensin. Çünkü o daima bunu gerçekleştirmenin bir yolunu buldu.  Şimdi, oturup sakin bir kafayla hayatını düşün bakalım. Mesela on yıl önceye git. O günlerde neler hayal ediyordun hayatınla, geleceğinle ilgili? İyisi mi bir liste yap kendin

Ağlayarak başlayan hayatların, Ağlayarak son bulmasına gerektiğine inandık hep. Alıştık böyle olmasına Aksine, cesaret edemedik... Ama sen güzel kadın! Yüreği küçücük vücuduna, Sığamayacak kadar güçlü kadın. O narin bedeniyle, güzel gülüşüyle, Asla pes etmeyen kadın! Belki ağlayarak başladın hayata Herkes gibi... Ama kimse gülerek, Kapatamazdı hayata gözlerini... Milyonlarca hayata dokunarak, Milyonlara umut olarak, Milyonlarca yüreği de Beraberinde götürerek... Huzur içinde uyu güzeller güzeli.